عملکرد دستگاه به گونه‌ای است که افراد پس از بازدم در آن می‌توانند با کمک برنامه همراه این دستگاه از وجود این گاز در نفس خود باخبر شوند.
بوی بد دهان یک علامت هشدار دهنده طبیعی است که به طور بالقوه می‌تواند با مشکلات دندان مرتبط باشد. به گفته محققان این مطالعه، نظارت مداوم بر سولفید هیدروژن (H2S) نفس انسان برای تشخیص مرحله اولیه هالیوز (بوی بد دهان) از اهمیت زیادی برای پیشگیری از بیماری‌های دندانی برخوردار است.
سولفید هیدروژن در مقادیر بسیار کمی در بدن تولید می‌شود. سولفید هیدروژن و سایر مواد جانبی گوگرد بد بو در قالب موادی زائد توسط باکتری‌های موجود در زبان و زیر خط لثه دفع می‌شوند. پیش از این، برخی از دستگاه‌ها قادر به اندازه گیری مقدار کم سولفید هیدروژن بودند، اما آزمایش بدین گونه بود که مقدار زیادی هوای بازدم افراد می‌بایست روی ابزارهای گرانقیمت آزمایشگاهی مورد آزمایش و بررسی قرار می‌گرفت که این امر برای افراد چندان میسر نبود.
مطالعات قبلی نشان داده است که وقتی برخی از اکسیدهای فلز با گازهای حاوی گوگرد واکنش نشان می‌دهند، جریان الکتریکی آنها تغییر می‌کند و هنگامی که اکسیدهای فلز با کاتالیزورهای فلزات نجیب ادغام می‌شوند، حساس‌تر می‌شوند. بنابراین هدف محققان توسعه یک دستگاه تجزیه و تحلیل کننده بوی بد دهان کوچک در زمان حال بود که در سریعترین زمان ممکن و با دقت بالا این کار را انجام دهد. طی این مطالعه محققان نانوذرات سدیم کلرید (نمک فلز قلیایی) و پلاتین (کاتالیزور فلز نجیب) را با تنگستن مخلوط کردند. سپس محلول به دست آمده را به نانوالیافی که گرم کرده بودند، الکتروریسی کرده و تنگستن را به فرم اکسید فلز تبدیل کردند.
الکتروریسی روشی برای تولید الیاف فوق‌العاده ریز به قطر یک میلیاردم یک متر (یک نانومتر) است. در آزمایشات اولیه محققان مشاهده کردند کامپوزیت ساخته شده از قسمت‌های مساوی از هر فلز، بیشترین واکنش را در برابر سولفید هیدروژن دارد. اگرچه این نانوالیاف با چند گاز حاوی گوگرد واکنش نشان داد، اما بیشترین حساسیت را نسبت به سولفید هیدروژن داشت.
سرانجام محققان الکترودهای طلا را با چند نانو فیبر پوشانده و حسگر گاز و چند حسگر مانند حسگر رطوبت، دما و فشار را به نمونه اولیه کوچک خود اضافه کردند. این دستگاه در ۸۶ درصد از مواقع به درستی بوی بد دهان را شناسایی می‌کند. این مطالعه توسط متخصصان سامسونگ الکترونیک و مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره (KAIST) در کره جنوبی انجام شده است.
یافته‌های این مطالعه در مجله “ACS Nano” منتشر شده است.
نظری ثبت نشده است