انتقاد کنندگان یا نق زنندگان؟!

از سودمنترین شناختها، شناخت آدمی از عیوبش است. مسلما کسی میتواند پی برطرف کردن عیوبش باشد که از آنها با خبر باشد و کسی از عیوبش با خبر می شود که دغدغه داشته باشد برای اصلاحشان. آنوقتی که دغدغه ی جهت اصلاح موجود باشد، همانگونه که حضرت صادق فرمود؛ برترین دوستانت در نظرت، کسانی می شوند که تو را از عیبهایت آگاه میکنند. انتقاد، همان آگاه کردن از عیوب است و قطار انقلاب مقدّس، مسیری را طی میکند و در این مسیر سخت دغدغه دارد برای برطرف کردن عیب ها. بی شک، هدف از انقلاب اسلامی پیاده شدن  تمام ابعاد اسلام و احکامش بوده و مگر نه اینکه برترین دوستان درنظر اسلام و خوب ترینشان در دایره ی دوستان اهل بیت، کسانیند که انتقاد میکنند؟! آری! برترین دوستان انقلاب هم همانانند که عیب های انقلاب را می گویند. آنهایی که انتقاد میکنند. لیکن کدام منتقد و کدام عیبگو؟معنای انتقاد چیست اصلا؟! از عیبها گفتن؟ همین؟ اگر مراد از انتقاد این است پس سایت فلان و فلان، بهترین دوست این انقلاب است و فیلم اسکار گرفته مان، انقلابی ترین فیلم! به قول آقا: “دشمن به جای رادیوها آمده در کشور خودمان پایگاه زده است! بعضی از این مطبوعاتی که امروز هستند، پایگاه های دشمنند. همان كارى را مى‏كنند كه راديو و تلويزيونهاى بى.بى.سى و امريكا و رژيم صهيونيستى مى‏خواهند بكنند”. و البته بعضی از فیلم هایمان هم! و نیز بعضی از همین انقلاب دیده ها!

 قرارگاه های دشمن کم نیستند این روزها. اکثَرُهُم به پندار خودشان، در جبهه نقد و نقّادی تلاش میکنند و عمر میگذرانند؛ غافل از آنکه در  جمع نق کنندگان عمر تباه میکنند!

 نق از نقد تنها یک حرف کم دارد و از این یک حرف نداشته باید ترسید! باید ترسید چرا که شیطان، گاهی برای رسیدن به اهدافش، تنها نیاز به یک حرف دارد. حال یک حرف افتاده و یا یک حرف زیاده! جند الشیطان شدن کار ندارد که…! خوش گفت حضرت استاد: از نقطه ای بترس که شیطانیت کنند! نق زدن یعنی یأس پراکنی! یعنی سیاه نمایی! یعنی تنها، نقطه ی منفی را نشان دادن! نویسنده ای که مدام از زشتی ها می نویسد، کارگردانی که در فیلمش تنها نقاط منفی را نشان می دهد و مثقال ذره ای از آنچه که باید بر این زشتی غلبه کند نمی نویسد و نشان نمیدهد، نق زننده است نه منتقد. منتقد آنست که تنها به نقطه ی سیاه اکتفا نمی کند و در کنارش نکته ی مثبت را هم میبیند. عیب و زشتی را نشان می دهد لیک چیز بزرگتری را هم به تصویر می کشد و آن جهاد برای مبارزه با این زشتی است!

داخل پرانتز: مسیر انقلاب را، انقلابی می شناسد. آقا فرمود: “من میگویم شما انتقاد کنید، منتها انتقاد به معنای واقعی کلمه”.

نمیدانم حاج قاسم را می شناسی یا نه! دشمن از حاج قاسم سلیمانی ها خیلی می ترسد. این ترس، بی بها به دست نیامده. خون همت ها و خرازی ها ریخته شد. این ها بصیرت دوستان حاج قاسم را دیده اند که امروز اینگونه از خودش می ترسند. یک یادداشت اشتباه تو، میتواند این هراس را کم کند از دل دشمن! هراسی که بهایش خون شهید بوده و اشک مادر شهید! صاحب دلی میگفت: روضه خوانِ خوش نفس، قبل از جلسه ی روضه اش می نشیند و با روضه ای که میخواهد بخواند، می سوزد. آن وقت است که نفسش حق می شود! نویسنده ی انقلابی آن است که ابتدا فکر میکند روی نوشته هایش، فکر میکند به اینکه دشمن شاد کن است نوشته هایم یا نه! آن وقت است که یک یادداشتش، هراس در دل دشمن می بَرَد نه آنکه هراس بِبُرَد!

…چیزی نمیگویم. باشد برای مجالی دیگر که حرفها دارم با تو!

حفظ این انقلاب، به مراتب مشکل تر است از کسب آن. آن هم برای نسلی که آماج فتنه هاست!حال آنکه سلاحی کارساز نیست در این میدان، جز بصیرت و ایمان! بصیرت چون باشد، وظیفه شناسی نیز می آید به همراهش. دشمنِ امروز با دشمن کربلا شباهت ها دارد. آنروز هرکس هرجور می توانست میزد. آنکه از نیزه محروم بود با شمشیر و آنکه از شمشیر محروم بود با نیزه. عده ای هم نیز سنگ میزدند. امروز هم همان است. هرجور که میتواند، هرچه قدر که توان دارد، با تمام وسعش آمده است میدان. در تقابل با این دشمن، هرکه هرقدر توان دارد باید بگذارد برای سربلندی اسلام. همه وظیفه دارند در این معرکه. راستی! فرزند انقلاب الان دقیقا چکار میکند برای انقلاب؟ با خود شما هستم! بله شما…!