گذر از مطالبه‌گری قبیله‌ای به مطالبه‌گری مدنی

اینکه ما گفتیم دستگاه قضا حق ندارد با تیغِ امنیت، تن نحیفِ آزادی‌های مشروع مانند حق اعتراض و تجمع را زخمی کند و از مصادیقش به اعتراضات کارگری اشاره کردیم که پس از اجرای سیاست‌های خصوصی سازی و با در نظر نگرفتن منافع قشر کارگر، حق اعتراض دارد…

اینکه پیشگیری از وقوع جرم و کاهش پرونده‌های ورودی یک حرف کلی است و برای اجرایی شدندش ق. قضاییه باید بتواند الگوی ارتکاب جرم در موارد مشابه را استخراج و برای از بین بردن کانون ایجاد جرم و فساد تلاش کند…

اینکه رئیسی قول شفافیت آرای قضات را داد یا به افزایش حضور بانوان اشاره کرد، اینکه گفت: شورای حفاظت از اموال بیت المال را فعال می‌کند، قول بال حمایتی برای افشاگران فساد را داد، از پیگیری جدی برای پرونده خصوصی سازی گفت، از اینکه اگر صلاحیت یک قاضی از دست رفت، حق وکالت را هم از دست می‌دهد و.

این‌ها و ده‌ها مسئله دیگر که در جلسه چهارشنبه رئیسی با دانشجویان مطرح شد؛ خیلی مهم نیست!

چون آنچه اهمیت ویژه دارد محتوای این جلسه نیست؛ وجود چنین جلسه‌ای است که به وسیله‌ی آن بتوان دغدغه‌های انباشته شده را مطرح کرد و بابتش از رئیس القضات سرخط‌های مهم خبری دریافت کرد و بر اساس آن مطالبه‌گری از قوه قضاییه را ادامه داد.

چنین جلسه‌ای کمک می‌کند بجای مطالبه‌گری قبیله‌ای، اهل مطالبه‌گری مدنی باشیم، و وقتی قرار است یک بار در سال با رهبر انقلاب دیدار داشته باشیم مجبور نشویم به صدر تا ذیلِ نهاد‌های جمهوری اسلامی بپردازیم یا در واقع نوک بزنیم!
چنین جلساتی کمک می‌کند تا مطالبه از هر نهاد را به همان نهاد بگوییم؛ نه به بزرگترش!

چنین جلسه‌ای حتی می‌تواند مفیدتر هم باشد به شرط آنکه ما هم به عنوان قشر دانشجو نگاه‌های صفر و صدی و احساسی را کنار بگذاریم و بپذیریم که قرار نیست با یک جلسه دو ساعته تمام مشکلات دستگاه قضا حل شود، قرار هم نیست از ابراهیم رئیسی، یک بت به نام ابراهیم بت شکن درست کنیم و با کوچکترین نارضایتی، بتِ دست ساز را نابود کنیم و ناامید شویم!

کارویژه جنبش دانشجویی تازه پس از چنین جلسه‌ای آغاز می‌شود تا با مانور بر مسائل مطرح شده؛ مانع فراموشی آن شود؛ و ما هنوز امیدواریم پاسخگویی و رفتار مدنیِ یک نهاد انتصابی؛ آقایان را در نهاد‌های انتخابی به فکر وا دارد که آن‌ها هم اندکی مشیِ مردمی پیشه کنند.