زیارت قبول باشد حاج آقا مجتبی.

آمده بود پیش امام صادق علیه السلام از آیه ی ( أوَ لَمْ یَرَوْا أنَّا نَاتِی الْاَرضَ نَنقُصُهَا مِن اَطرَافِهَا(الرعد 41 ) ) پرسیده بود. اینکه مراد خداوند از این آیه که فرمود: “آیا ندیدید که ما پیوسته به سراغ زمین می آییم و از اطراف آن می کاهیم؟” چیست؟

امام در جواب فرمود: مراد، از دست رفتن علماست.

جا دارد اگر عزادار شوند تمام عالَم به سبب در گذشت عالِم ربانی، نگرانی جا دارد. پیغمبراکرم فرموده باشند: موت یک قبیله آسان تر است از موت یک عالِم. حالا تهران بدون آقا مجتبی تهرانی باید نگران شد برایش. در این فتنه ها، در این هجمه ها، در این بی عفتی ها، اگر سلامت مانده ایم تا حال، به برکت این علما بوده ست بلاشک. همین نفس کشیدنشان در این شهر، همین دعاهایشان در حق ما، وهمین مواعضشان است که از خواب غفلت بیدارمان میکند. وقتی که خبر ارتحال آیت الله مجتبی تهرانی را شنیدم، بیشتر دلم برای خودمان سوخت که، یک عالم ربانی دیگر از این شهر رفت. چندسال قبل آیت الله مجتهدی تهرانی و حال آقامجتبی. دلمان تنگ می شود برای این عالم ربانی، برای سخنانی که بیدار می کردمان، برای مواعظ پدرانه و عالمانه اش که می گفت :”از خدا حیاء کن! شرم کن! انجام نده! حتی فکر معصیت هم نکن.یک  خداوند ناظری است که هیچ چیز از او پوشیده نیست.”

ایام اربعین است، آنها که توانستند خودشان را رساندند به حرم آقا، به کربلا، اما خوش به حال آقامجتبی که اربعین، ارباب آمد به دیدارش. حتما ارباب می آید دم جنازه ی نوکرش. حاج آقامجتبی! همانگونه که همیشه به یاد ما بودید، به فکر جوانان این مملکت بودید، این بار هم روی ما را زمین نزنید.  لطف کنید و سلام ما را برسانید به ارباب بی کفن و از قول ما بگویید: