دو آموزگار وارسته

هشتم شهریور، یادآور کوچ دو پرستوی سبک بال تا افق عرش، رجایی و باهنر است. دو معلم بزرگ عمل، نه شعار، دو آموزگار وارسته که پیشه شان انسانیت و خلوص بود به راستی که شهیدان گرانقدر این روز، اسطوره کامل خویشتن سوزی و اخلاص بودند.

ای رجایی ای مرد عمل؛ ای تندیس عشق که  هنر را در خدمت به محرومان و برآوردن حاجت نیازمندان. می دیدی ای راحت شده از دوزخ خاک، ای که دلت همیشه در تپش گرفتن دست نیازمند روستایی و شهری بود؛ سخنان دلنشین تو چین و چروک های هزار ساله را از پیشانی ملت می سترد و دستان آسایش ندیده ات غبار را از آیینه دل مردم می زدود.

ای باهنر؛ ای هنرمندترین مرد خدایی، ای که هنر خدمت به خلق را در سایه ی رضای حق به ما آموختی، ای که سراچه دل ها هنوز  نقش هر اخلاص تو را در خود دارد، ای چشمان بیدار انقلاب و ای دستان خدمتگزار نظام، خاطره اخلاصتان در دلهای ما زنده و جاوید است.

دستشان بریده باد و چشمانشان کور؛ آنان که شما دو آموزگار بزرگ را از دامان ملت جدا کردند؛ هم آنان که سادگی دستانتان و مهربانی نگاهتان را تاب نیاوردند؛ آن نگاه های رنج کشیده که از کویر نگاه هر نیازمندی درد کشیده تر بود، نگاه هایی که در قاب دیده  و دل ها جاوید مانده است. شما دو فرشته بودید که زمامداری می کردید هنوز نامتان یادآور ساده زیستی و زبانزد خاک نشین در هر کوی و برزن است. به روح دردمند و آزاد شده شما؛ آلاله های خونین سرزمین مان سلام و درود عاشقانه می فرستیم.