آنچه باید از حقیقت فطر آموخت…

اعیاد و شعایر الهی، نشان از پویایی و دوام حیات مردمانی دارد که شدن را بر بودن و رفتن را بر مانده رجحان داده اند و تکراراین نشانه ها چونان آبشاری است که از کوه اراده سرازیر شده و از چشمه امید بیرون می زند.

عید را ( عید) می نامند تا هر سال تجدید شود و همچون باران، تکرار طراوت خود را از خاک نشینان زرد روی دریغ نکند،هربار  که از راه می رسد، کاروانی از خاطرات تاریخی، ملی و معنوی را در برابر ما عبور می دهد و روی در روی ما می نشیند تا باز گوید که چرا رفت و چرا باز آمد.

بی گمان مردمانی که عید ندارند تاریخ ندارند؛ حیات ندارند، پویندگی را از کف داده اند، امید و نشاط را به زمین نهاده اند و در فضای بی کرانه هستی ، فریاد بی هویتی سر داده اند.

و اما در حالی که درمیان ملل گوناگون به بهانه هایی عید را تا مرتبه آب، خاک، هواهای نفسانی، فتوحات، جنگ ها و… تنزل داده اند، در میان مسلمانان(عید)روزی است که با سربلندی از عهده انجام عبادتی زیبا برآمده اند و خویشتن را محور پیوند آسمانی با معبودی می دانند که به آنان آموخته است؛ عید باید از رنگ های معنوی پیراسته باشد و چون حقیقت دین و وحی پاک و نورانی بماند و از همین روست که اعیاد اسلامی در فطر و قربان و غدیر و جمعه خلاصه شده و به بزرگترین آموزگارران معنوی انسان ایمان مدار تبدیل شده اند.

در عیدی مانند (فطر) که چونان روح در کالبد روز نخست شوال می دمد، اسلام پیروان خویش را به مراسم و مناسکی دعوت می کند و عادت می دهد که استمرار آنان در همه روزهای سال، مطلوب و انسان ساز است.

شست و شوی بدن، بر تن کردن جامه پاک، قرار گرفتن در صف های نماز، شنیدن خطبه امام حاضر در محراب و در آغوش کشیدن یکدیگر، سهیم کردن دیگران در اموال، پرداخت زکات و… و آنگاه با طراوت و شادی روی به آسمان داشتن و دهانی را به لقمه صباح گشودن، پاره ای از دستورهایی است که روز نخست ماه شوال را عید می کند تا مومنان بر سر سفره (ان الله الرزق) گرد آیند و رمضان را تا دیداری دیگر بدرقه کنند.

انتهای پیام/