امام خمینی؛ مسیحای زمان خویش

در تاريخ پر ماجراي انقلاب هيچ روزي مانند دوازدهم بهمن نبود كه در آن مردي از دودمان پيامبران و بر شيوه آنان با دستي پر معجزه و دلي به وسعت دريا، در ميان مردمي شايسته و چشم به راه، چون آيه رحمت فرود آمد و آنان را بر بال فرشتگان قدرت نشانيد تا عرش عزت و عظمت بركشيد هيچ روزي چون چهاردهم خرداد نبود كه در آن توفان مصيبت و عزا بر اين مردم تازيانه غم و اندوه فرود آورد. ايران يك دل شد و آن دل حسرتي گدازنده سوخت و يك چشم شد و آن چشم در مصيبتي عظيم گريست.

در آن روز خورشيدي غروب كرد كه با طلوع آن  هزاران چشمه نور در زندگي ملت ايران جوشيده بود، روحي عروج كرد كه با نفس روح الهي پيكر ملت را جان بخشيده بود؛ حنجره اي خاموش شد كه نفس گرمش سردي و افسردگي را از جهان اسلام زدوده بود؛ لباني بسته شد كه آيات الهي عزت و كرامت را بر مسلمين فرو خوانده و افسوس ياس و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود.

چهاردهم خرداد اگر چه از يك سو آيينه بندان جشن بزرگ ملكوتي كروبيان براي استقبال از روح پاك خميني كبير بود كه آمده بود تا در كنار خوبان و ابرار در جوار لطف و رحمت بي انتهاي پروردگارش ماوا گزيند اما از سوي ديگر روز عزاي جانسوز ملتي بود كه زبان حالشان اين بود: «من با دو چشم خويشتن ديدم كه جانم مي رود».

آري خميني كبير جان ملتي بود كه سالها در فراق روح بلند و عظمت يافته الهي خود برگشته و حيران بودند و در سايه وجود اين مرد الهي آرميدن را آموخته بودند و توفان روزگار سايه سار وجود او را بر عرشيان رقم زد و غم اندوه او را بر دل خاكيان گذاشت.

ما امروز در فراق اين مرد خدا و انسان بزرگ به سوگ نشسته ايم. عطشي دوباره بر دلمان مي بارد كه شانه هاي زخميان را به مرهم دستهاي مهرباني بسپاريم كه چشمهايش آسماني بود و زمين در برابر نقطه اي حقير محكوم به ماندن و دستهايش سايباني كه از وحشت شبهاي بي ستاره در امانمان مي داشت و شانه هايش تكيه گاهي براي بي پناهان كه تنها مانده است.

اين همه سوگ فراق اوست كه زخمهايش دلهاي ما را به درد مي آورد و درمان آن سخت آمده است اما امروز خورشيد ولايت كه در آسمان وجود او تلالو عشق و اميد را پرتو افشاني مي كند و انوار هدايت خود را بر سرزمين وجود ما مي تاباند، ضيافت ما را مي طلبد و قلبهاي سرد ما را گرماي ديگري مي بخشد.

در پايان به ياد فرمايشات مقام معظم رهبري (مد ظله العالي) مي نگرم كه فرمودند: زمان يگانه خود را از دست داد و زمين گوهري يكدانه را در خود گرفت؛ پرچمدار بزرگ اسلام پس از عمري مبارك كه در راه اعتلاي اسلام سپرده شده بود دنيا را وداع كرد و قطبيت عالم امكان و ولي الله الاعظم ارواحنا فداه در مصيبت خليفه خود سوگوار شد.

گفتم غزلي بگويم از رفتنتان         ديدم قلمم نشست و صد بار گريست

انتهای پیام/