جوان‌تر كه بودم، وقتي به «مزار شهدا» مي‌رفتم بيشترين جايي كه زمين‌گير مي‌شدم قطعه‌ي «شهداي گمنام» بود. هميشه بايد مدت‌ها در بين قبور شهداي گمنام راه مي‌رفتم و نوشته‌هاي روي قبورشان را بارها و بارها مي‌خواندم. نوشته‌هايي كه همگي يكسان بود و مثل هم. شهرت: «آشنا». فرزند: «روح‌الله». تاريخ تولد: «22 بهمن» محل شهادت: «راه كربلا» و… . جاذبه و كششي در اين «گمنامي» نهفته است كه حتي در «خوشنامي» هم نيست.
هميشه برايم سؤال بود چگونه است كه خداوند براي برخي از بندگان خود با همه‌ي بزرگي و عظمت‌شان، و با همه‌ي كارهاي عجيب و غريبي كه انجام داده‌اند، و با همه‌ي آن فرجام خوش زندگي اين دنيايي‌شان يعني شهادت، چنين مقدّر مي‌كند كه گمنام باقي بمانند! انگار كه خداوند آنها را فقط و فقط براي «خود» مي‌خواهد و براي خودش تربيت كرده است. آنها نيز گويا به هيچ چيز و هيچ كس جز «خدا» توجه نداشتند و خود را فقط و فقط براي «او» مي‌خواستند. كم نبودند شهدايي كه از حضرت‌ش خواستند حتي همين قبر بي نام و نشان هم نداشته باشند. اصلا گويا سرسلسله‌ي اصل و نسب خود را به بي‌بي دو عالم، حضرت زهرا (س) نسبت مي‌دادند و دوست داشتند چون او، بدون قبر و نشان باقي بمانند و همين هم شد كه پشت لباس خاكي‌هايشان مي‌نوشتند «مي‌روم تا انتقام سيلي زهرا بگيرم».
«گمنامي»، خصوصيت هميشگي اولياءالله و بندگان خاصه‌ي باري تعالي است. نمونه‌ش آيت‌الله بهجت كه تا ميان جمع بود كمتر كسي به همه‌ي ابعاد وجودي و عظمت اين مرد آگاهي داشت و حالا كه روح‌ش در جوار حضرت‌ش آرام گرفته، كم‌كم پي به بزرگي شخصيت او دارند مي‌برند. در سطوح پايين‌تر هم بودند و هستند كساني كه بدون ادعا، كارهاي بزرگي انجام دادند و هيچ‌گاه به دنبال نام و نشان و توي بوق و كرنا كردن كارها نبودند. و مگر مرحوم «حاج عبدالله والي» را يادمان رفته است؟ مردي كه بدون هرگونه ادعايي، كاري كرد كارِستان كه هنوز هم اهالي بشاگرد سر سفره‌ي او نشسته و دعا براي او مي‌كنند. و يا همين شهداي هسته‌اي، كم نيستند امثال «شهرياري»ها و «مصطفي روشن»ها و «حسن تهراني مقدم»ها.
الا ايّ‌حال، سرّي است در اين «گمنامي» كه حداقل عقل ناقص من به آن قد نمي‌دهد. همين‌قدر مي‌دانم اگرچه گمنامي در كارها موجب «اخلاص» بيشتر مي‌شود اما كار سختي است. آخر ما انسان‌ها معمولا دوست داريم مورد توجه قرار بگيريم و ديگران از ما تقدير و تشكر كنند. اين جزو خصوصيات انسان و نفس امّاره‌ي او است و تنها كساني از اين عيب مبرّا هستند كه دامن خود را به «شرك خفي» نيالوده‌اند.
نمي‌دانم چه كسي چنين ذوقي به خرج داد و روز ميلاد امام زمان(عج) را روز سربازان گمنام امام زمان هم لقب داد. هر كه بود خدايش حفظ كند. و خوش به حال اين سربازان گمنام كه «گمنام»اند. به همان دلايلي كه در بالا ذكر شد. هرچند اين گمنامي تنها براي ما است و گرنه آنها كه بايد اين سربازان را بشناسند، مي‌شناسند و اعمال و اقدامات‌شان را به خوبي مي‌بينند. در رأس همه‌ي اين افراد نيز همان كسي «شاهد» آنها است كه خود را به او نسبت مي‌دهند: حضرت صاحب (ع).
«سربازان گمنام» اگر چه گمنام‌اند و از «اسم»شان خبري نداريم اما يقينا «رسم»شان را خوب مي‌دانيم. و پر بيراه نيست اگر بگوييم كه ضد انقلاب و دشمنان انقلاب، بيش از ما به رسم اينان آگاه‌اند. آخر مگر مي‌شود ضربه شست‌هاي پي در پي‌اي كه از اين سربازان گمنام خورده‌اند را به همين راحتي و زودي فراموش كنند؟! مرور شكست‌هاي سنگين آنان در همين دو سه سال اخير خود گوياي عمق كينه‌ي آنان از مجموعه‌ي وزارت اطلاعات خواهد بود. شكست سناريوهاي طراحي شده‌ي آنان در فتنه‌ي پيچيده‌ي 88، دستگيري ريگي و عوامل گروهك جندالشيطان، شناسايي و دستگيري تيم‌هاي ترور شهداي هسته‌اي ايران، شناساني و بازداشت تيم‌هاي جاسوسي آمريكايي و اسرائيلي، ماجراي مدحي شماره 1 و 2، كنترل حملات سايبري و شناسايي تيم‌هاي هكر خارجي و مهار بدافزارهاي آمريكايي و اسرائيلي و همه و همه، موضوعات بزرگي هستند كه به همين راحتي نمي‌توان از كنارشان عبور كرد. به خاطر همين موضوعات است كه دشمنان همواره مترصد فرصتي هستند تا به اين مجموعه‌ي مهم ضربه زده و احقاد بدريه و حنينيه و خيبريه خود را خالي كنند.
باري، عظمت و بزرگي يك فرد يا نهاد را بايد با ميزان تأثيرگذاري آن و با رقبا و دشمناني كه دارد مورد سنجش قرار داد. و از همين‌جا است كه مي‌توان پي به بزرگي مجموعه‌ي وزارت اطلاعات ايران برد. يادمان نرفته كه سيدنا القائد در آخرين ديدار خود از دستاوردهاي اين مجموعه چنين فرمودند كه:
«وزارت اطلاعات به همت نيروهای با ايمان، متعهد، متخصص، دلسوز و انقلابی خدمات بزرگی برای انقلاب انجام داده است و اكنون پايگاه عظيم مبارزه و جهاد در عرصه‌ي جنگ اطلاعاتی در دنيای امروز است.»
الا اي‌حال، پيش‌تر هم نوشته بودم كه ما اين سربازان گمنام امام زمان را نمي‌شناسيم. حتي نمي‌دانيم نام و نشان آنها چيست و اهل كجايند. اما از صميم قلب و با نهايت خلوص و ايمان خود دعا مي‌كنيم خداوند تك تك آنان را موفق و پيروز و سالم نگاه دارد تا در راه رسيدن به آرمان‌ها و اهداف مقدس انقلاب اسلامي باز هم حماسه بيافرينند. انشاء‌الله آن روز نيز نزديك است كه امام زمان با نداي «انا المهدي» خود جهان را زير و زبر خواهند كرد. و آن روز يقينا روزي است كه ديگر سربازان گمنام امام زمان، «گمنام» نيستند.
نظری ثبت نشده است